W 1930 roku do uzbrojenia armii niemieckiej trafiła armata przeciwlotnicza 2 cm FlaK 30. W 1940 roku do uzbrojenia wprowadzono udoskonaloną wersję tej broni, oznaczoną jako FlaK 38, cechującą się większą niezawodnością i szybkostrzelnością. Doświadczenia bojowe wykazały, że pożądane byłoby dalsze zwiększenie szybkostrzelności broni przeciwlotniczej kalibru 20 mm. Osiągnięto to w dziale, które oznaczono jako 2 cm Flakvierling 38. Łączyło ono cztery armaty automatyczne (identyczne jak w FlaK 38) z nowo opracowanym łożem. Nowe działo, poza wersją holowaną, było także używane jako uzbrojenie dział samobieżnych Sd.Kfz. 7/1, Möbelwagen (tylko prototyp) i Wirbelwind oraz jako uzbrojenie pociągów pancernych typu BP-42 i BP-44 (Panzertriebwagen 16) i armata morska.
W 1940 roku zbudowano na podwoziu półgąsienicowego ciągnika artyleryjskiego Sd.Kfz. 7 samobieżne działo przeciwlotnicze przez umieszczenie na nim poczwórnie sprzężonego działka przeciwlotniczego 2 cm Flakvierling 38. W pierwszej serii pojazdów kabina kierowcy była odkryta, natomiast w dalszych została opancerzona blachami o grubości 8 mm. Pierwszą serię 100 pojazdów sdkfz 7/1 wyprodukowano już w 1940 roku, a następnie kolejne serie budowane były w następnych latach.
Produkcję Sd.Kfz. 7/l kontynuowano do 1944 roku i łącznie w tym okresie zbudowano około 750 pojazdów tego typu. Najlepiej zachowanym i będącym protoplastą dla modelu Dragon’a jest pojazd zachowany w muzeum w Koblencji.